Bıkmadan saatlerce kendimi izledim.
Eskiden karanfil kokardı ellerim
Şimdi kırık aynalarla muhabbetim.
Gün ışığı sızmazken penceremden
En sevdiğim yapraklar bir bir dökülürken
Anılar vuruyor her demden
Yüreğim, nedir çektiğim senin elinden?
Her gidenle defalarca ölüp ölüp dirilttin
Uykularımı kör kuyulara çevirdin.
Acımadan bin parçaya çarpıp, böldün
Yetmez mi bu kadar hüzün?
02 Eylül 2012
Paraf
Zaman unutturmaz dostlarım, sadece uyuşturur.
YanıtlaSilCharles Bukowsk