İki Kurşunluk Şiir

İnsanın elinde iki silah vardır her ikisi de öldürür
Bazen ise sakat bırakır yüreğini, bedenini
O silahlardan birisi kalemdir.

Ve ilk yazmaya başladığın an kurşun kalemle başlarsın
Kolay silindiği için, kolay kırıldığı için.
Ben ise her zaman kurşun kalem kullanırım sana yazarken
Yazdıkça silerim hafızamdaki güzel hatıralarımızı
Kırarım kalemi, senin kalbin misali gördüğüm için.
Bir de sözler vardır kurşun gibi deler geçer yüreği
Dil yarasına çare bulunmaz,
Defalarca özür dilense de anlamı olmaz.
Kırılan dal nasıl gövdeye bir daha tutunamaz ise;
Kırılan yürek de kıran kişiye bir daha dayanamaz.
Sözler kurşun olur mu derdim kendime olurmuş
Öldürür mü derdim, öldürüyormuş yavaş yavaş bu bedeni
Kader değil bu yazdığım yazgım olan şiirler,
Dinlediğim ağıtlar, Şimdi sustu yüreğinin sesi yüreğimde
Şimdi sitemli sözlerden kan sızıyor kahredercesine.
Oysa bir zamanlar ne hayallerimiz vardı,
Ellerimiz hiç ayrılmayacaktı,
Gözlerine başka göz değmeyecekti, hepsi mazide kaldı.
Hayat kadar yalansın şimdi Adını bile unuttu dilim.
Hangi yürek defalarca kırılmaya direnebilir ki?
Beni de tükettin, sözleri de zehirledin
Sazımın telini kırdın, gönül bağımı talan ettin.
Af dilemen nafile
Yüreğimden kovuldun, toprak sarsın bedenini
Günahların boynunda asılı kalsın.
Ahlarımın hesabını vereceğin mahşer gününü bekle
İki dudağımın arasında akibetin gizli.

31 Mart 2012

Paraf & Efsane Etrafoğulları