Bazen bir şiir okur, bazen bir şarkı tutturur dilimiz
İçimizde yaşanılan acılara dair ne varsa
Dile gelir, söz olur
Gidenlerden bir parça kalmıştır hazinede
Niyaz olur yükselir gecelerce...
Kim kalmış ki geriye?
Her doğanın üstü örtülür sonunda toprak ile
Tüm sevdiklerimizi gömeriz ellerimizle
Kim bilir bizi kim gömecek sevgiyle...
Eskiden korkardım ölmekten
Uçsuz bucaksız hayallerimi gerçekleştirememekten
Artık korkmuyorum
Ölmeden sana kavuşamayacağımı öğrendim.
Ben de çeker giderim ansızın
Benim de arkamdan dua okuyanım olur elbet
Bir Fatiha ile mezarımı sulayıp, sıvazlar bir el.
Kuşlar su içmeye gelir ayakucumdan ilelebet
Çiçekler açar toprağımda rengârenk.
Yaşarken hep seni özledim
Öldüğümde ise yaşayanlarımı özlerim.
Özlemek her iki cihanda da alınyazısı
Hasretinle acısa da yüreğim
Eğilmek yok hayatta,
"Be" olup taşıyamazsın bu yükü
"Elif " yakışır sana kalbim, ölürken bile.
Efsane Etrafoğulları'na ithaftır.
24 Ağustos 2011
Paraf
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Yorum yapmak ve siteye üye olmak isteyenler, Gmail hesabı ile siteye üye olabilir, Sitede yorum bölümünde, “yorumlama biçimi” yazan butondan “Google hesabı” yazanı seçerek yorumunuzu yazabilirsiniz.
Not: Yalnızca bu blogun üyesi yorum gönderebilir.