Kime iyilik edersen o seni sırtından vuruyor.
İnsanlar büyüdükçe ruhları kir-pas içinde kayboluyor.
Çok özledim çocukça oyunlar oynamayı
Pislenirdi sokakta üstümüz, kirlenirdi yüzümüz gözümüz ama
Hayallerimiz hiçbir zaman lekelenmedi şimdi olduğu gibi...
Oysa sen ne kadar değişmişsin
Oyunun kurallarını kendin belirlemişsin.
Yüreğin kahpeleşmiş, masken de güzelleşmiş
Herkes çözemez seni benim çözdüğüm gibi
Çünkü ben senin çocukluğunu da bilirim ey sevgili.
Büyümek neydi ki bu kadar çocukken özen ile beklediğimiz
Büyümeye endeksli yaşadığımız hevesten ibaretmiş.
Çocuk kalmak en güzeliymiş ama geç fark ettik
Artık oyunlar canhıraş ve kalleşçe...
Aldatmacalar, ihanetler, yalan içinde yalanlar
Ruh dünyanın labirentlerinde kendin bile yolunu bulamaz olmuşsun.
Seni terk edişim de bu yüzden İçimdeki çocuğu kirletmene izin veremem.
Al oyuncaklarını, ver yüreğimi
Mızıkçısın
Benimle oynama yanar elin, dudağın...
06 Ocak 2012
Paraf & Efsane Etrafoğulları
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Yorum yapmak ve siteye üye olmak isteyenler, Gmail hesabı ile siteye üye olabilir, Sitede yorum bölümünde, “yorumlama biçimi” yazan butondan “Google hesabı” yazanı seçerek yorumunuzu yazabilirsiniz.
Not: Yalnızca bu blogun üyesi yorum gönderebilir.