Friedrich Nietzsche

1882′ye doğru Nietzsche’nin gözleri yanmaya başlar. Filozof önündeki sayfaya odaklanmakta güçlük çeker fakat buna rağmen yazmakta ısrar edince başı ağrır. Çare olarak, yeni icat edilen daktilo önerilir kendisine. Malling-Hansen marka daktiloya alışmak biraz zahmetli olur ama sonunda Nietzsche klavyeyi tanır ve gözlerini kapatarak yazabilir hale gelir.
Sorun çözümlendikten sonra düşüncelerinin ilk seri üretimi daktiloyla kayda geçirmeye başlar.

Bir süre sonra, arkadaşlarından biri, makineden çıkan yeni yazılarına bakarken bir tuhaflık olduğunu fark eder. Nietzsche’nin yazı stili bu makineyle daha da özlü bir hal almıştır. Yazı bazı yerlerde telgraf metinlerini andırır. Arkadaşı, bir mektupda “Yazı aracı insanın yazı biçimini bu kadar etkileyebilir mi?” diye sorar Nietzsche’ye
“Evet” cevabını verir Nietzsche “Yazı araçlarımız düşüncelerimizi etkiler”.

Filozof, altı hafta ve elli sayfadan sonra daktilodan vazgeçer.

Nietzsche’nin ürettiği yazıları inceleyen Friedrich Kitler, yazı makinesinin ardından filozofun argümanları bir kenara bırakıp aforizmalara, söz oyunlarına, kısa ve kesin saptamalara yönelen bir yazı tarzı geliştirdiğini söyler.

Oysa ben, yazdıklarımın yazım aracından bağımsız, saf düşüncelerimin kelimeye dönüşmüş hali olmasını istiyorum. Hatta yazmayı planladığım düşünce, daha beynimde elektrokimyasal bir nöron aktivitesi iken tüm duygularımla beraber bir elektromanyetik enerji olarak depolanabilsin.

Böylelikle yazacağım düşünceler, hiçbir araç kullanmadan o anki saf haliyle bir alana indüklenebilir. İşte o zaman; internette paylaşılan yazılar yerine, insanların ürettikleri bu nörokimyasal elektrik akımlarından oluşmuş dev elektromanyetik alana bağlanıp, düşüncelerimizi kelime olmadan önceki haliyle duyumsayabiliriz.

Sizce kullandığımız yazı araçlarımız düşüncelerimizi etkiler mi?


15 Mayıs 2011

Yaka Rozeti