Sokaklar, sadece bize ait olduğunu sandığımız karanlık yollar, ıslak kaldırımlar. Kimi alıp sahiplenmiyor ki, kime yoldaşlık etmiyor ki. Onlar sadece köpektir, köpek olarak bilinir. Bir isimleri bile yoktu. O gün şansları var ise karınları tok olacak yok ise açlıktan kıvrılıp bir köşede uykuya dalacaklar.
Uykularında bile rahat bırakmayacaklar belki, kapısının önüne yattığı için bir taş, bir tekme gelecek ansızın körpe, savunmasız bedenlerine. Kimi zaman da kör bir kurşun saplanacak o kimsesiz yüreğine, Ahmet efendinin bahçesinde gezindi diye. Başında kimseler olmayacak, onun için kimseler gözyaşı dökmeyecek son nefesini verirken ve yine sokaklar sahip çıkacak cansız bedenlerine.
Suçları, günahları karınlarını doyurmak istemesi mi yoksa sokaklarda dolaşmaktan bitap düşmüş bedenlerini bir kapı bir merdiven önünde dinlendirmek mi? Karnımızı doyururken sokakta beliriverir ansızın yanımızda, usulca sokulur ortak olmak ister bize, iki dakikalık yemek arkadaşı belki. O masum gözleriyle bir parça isterler kibarca, verirsen yerler vermesen sessizce seni izler kıyıdan köşeden. Onlar bu kadar onurlu ve gururluyken peki ya rahat mı vicdanlarımız?
Bir gün bir yerlerde ilişiverir gözümüze o onurlu köpekler ama çok geç olabilir sıcak bir yuva verebilmek için. Çünkü o onurlu köpekler zaman gelip açlığa yuvasızlığa teslim olup bir kaldırım kenarında bir sokak köşesinde kapayacaklar gözlerini atmayacak artık o kimsesiz yürekleri. Sokakları bir daha göremeyecek, usulca yanımıza sokulup bir parça ekmek isteyemeyecek. O sahne kimilerine ibret olacak, gözyaşı akıtacaklar, kimilerinin de umurun da olmadan burunlarını tıkayıp uzaklaşıp gidecekler oradan. Sokak köpeklerine sıcak yuvalar açmak dileğiyle…
29 Mart 2011
Sessiz Sakin
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Yorum yapmak ve siteye üye olmak isteyenler, Gmail hesabı ile siteye üye olabilir, Sitede yorum bölümünde, “yorumlama biçimi” yazan butondan “Google hesabı” yazanı seçerek yorumunuzu yazabilirsiniz.
Not: Yalnızca bu blogun üyesi yorum gönderebilir.