Bugün alışveriş merkezinde bir oturağa oturdum. Etrafı izledim. İnsanları izledim.
Ellerinde dondurma olan çocukların peşinden koşturan anneler.
Kol kola hayata yürüyen eşler,
Gençler,
Bankamatikte işi olanlar,
Broşürlere bakanlar,
Alışveriş yapanlar.
Çok meşgul kasiyerler,
Alışveriş torbası taşıyanlar.
Bir başka oturağın başında da tekerlekli sandalyesinde oturan bir yaşlı kadın o da benim gibi etrafı izliyor.
İşte ilk defa o zaman yaşlanmaktan korktum. Ben de bir zamanlar çocuk olmak, genç olmak, yetişkin olmak isteyecek miydim?
Onun artık tek amacı ölüme hazırlanmak.
Oysaki hayattaki koşuşturmacayı izlerken düşünceli görünüyor.
Ağzı kıpırdıyor devamlı. Belki içinden bir şeyler mırıldanıyor. Koşan zıplayan çocuklar, gençler gibi olmak istiyor.
Ancak olamayacak. Buruşmuş elleri ve yüzü, onu hapis edercesine hüzünlü, tekerlekli sandalyeye mahkûm. Çevresinden geçenler ona bakmıyor. Onlar kendi hayatlarında yaşıyorlar gönüllerince. Ben bunları düşünürken ona bakarak o da bana bakıyor. Yüzümü başka bir yöne çeviriyorum.
Ardından hayatı yeni nesillere bırakır gibi tekerlekli sandalyesiyle uzaklaşıp gidiyor önümden. Arkasından bakarken hissettiklerini hissetmek yalnızca bir kaç dakika. Ne garip şey değil mi?
Şubat 2011
Oğuz
Kaybetmek korkusu öyle bir sarıyor ki bizi,kaybetmemek için çırpınıyoruz. Bundandır konuşmak isterken susmamız, kendimizi eksilte eksilte fazlasını vermemiz, bir kadının kocası için saçını süpürge etmesi gibi..İyi çocuk olmak olur derdimiz; kimse bırakmasın, terk etmesin bizi... Sanırız ki biz verdikçe, daha çok sevecek, daha çok anlayacaklar bizi... Bazen gördüğümüz halde görmemezlikten geliriz birçok şeyi. Sanırlar ki, kandırıldık, uyuduk, fark etmedik. Oysa sen yüreğine taş basarak gözlerini başka yana çevirmişsindir. Bil ki, gerçekten senin olan hiçbir şey seni bırakmaz. Yeter ki sen kendini terk etme, ne pahasına olursa olsun...
YanıtlaSilAret Vartanyan