Öldüm, yokum, yokluğumu yaşadım. Gidişime değil, seni geride bırakışıma isyanım.
Ruhum dolanır evinde, sokağında sen görmezsin bilmezsin, kulağına üflesem irkilmezsin. Oysa ben seni her görüşümde irkiliyorum, sana dokunmadığım her gün için kendimle kavga ediyorum. Benim için her ağladığında seni üzdüğüm günlerimden asıyorum kendimi, ağlama sen. Nefesim yok ama hep yanındayım, izliyorum acılarını, yorulmuşluğunu ama elleyemiyorum seni.
Bilmeden yıllarca yaşayacağıma bir günü bilerek yaşasaydım ne çok şeyi değiştirirdim hayatımda. Artık çok geç bilirim.
Duvarlarla konuştuğunu görüyorum da dallarım kırılıyor duvarın önüne geçip seninle ağlıyorum. Sen ağladıkça ruhum eziliyor altında kalıyorum. Ruhunu istiyorum yanıma, sensiz karanlıklar bile daha kara. Tutsan elimden hiç bırakmam, yanımda yerin şimdi seni beklerim. Geleceksin, günler sayılı ama sen o günü bilmeden ağlamaya devam edeceksin. Postası da yok ki bu alemin pulsuz mektubumu kendim yazdım kendim okurum.
03 Ocak 2010
Paraf
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Yorum yapmak ve siteye üye olmak isteyenler, Gmail hesabı ile siteye üye olabilir, Sitede yorum bölümünde, “yorumlama biçimi” yazan butondan “Google hesabı” yazanı seçerek yorumunuzu yazabilirsiniz.
Not: Yalnızca bu blogun üyesi yorum gönderebilir.