Keşke Hiç Doğmasaydın

Ömrüm boyunca hep bu sözü duydum herkesten.

Hayatımın her anında bunu eksik etmediniz bana.


"Keşke hiç doğmasaydın... Ailemiz dağılmazdı.’’

Yani benim suçum mu şimdi,

Babamın bizi bırakıp gitmesi?

"Bir tane daha çocuğun yükünü taşıyamadı adamcağız’’.

Her gün kavga, dövüş, gözyaşı...

Hep benim yüzümden mi şimdi!

Bizden kaçmak için geceler boyu dönmeyişleri,

Aramalarımız, "acaba bir şey mi oldu’’ dememiz?

Meğer ki sorumluluktan kaçıyormuş.

Ben sekiz yaşında iken bizi bırakıp gitmesi benim suçum mu şimdi?

"Keşke hiç Doğmasaydın’’

İşte bunu bana her deyişinde canım yandı Anne!

Kalbim yere düşen bir bardak gibi kırıldı.

Benim tek istediğim bir aile idi.

Beni seven, kucaklayan, öpüp, sarılan bir aile!

Benim bunda ne günahım var?

Allah’ıma şükrediyordum bana hayatı vermiş diye.

Meğer bendeki hayat değilmiş.

O her gün ki acı sözleriniz,

Bana soğuk davranışlarınız,

Bana ölümden daha beter yaşam verdi.

"Keşke hiç doğmasaydın’’

Bu cümle hayatım boyunca aklımdan çıkmayacak,

Kalbimde bir yanık izi gibi kalacak.

Peki Rabbime soruyorum;

Bana niye hayat verdin,

Etrafımda herkese acı veriyorsam,

Herkesin mutsuzluğuna sebep oluyorsam,

Beni niye yarattın?

Keşke hiç doğmasaydım...


Cankardeş