Anadolu'daki bir inanışa göre yeni doğan her çocuk için gökyüzünde bir yıldızın oluştuğuna inanılır. O yıldız, çocuğun doğumundan ölümüne kadar orada kalır. Çocuğun bütün talihi bu yıldızın parlaklığına ya da sönüklüğüne bağlıdır.
Benim için de gökyüzünde bir yıldız oluştu mu, bilmiyorum ama ben diğer çocuklardan biraz şanslıyım galiba. Çünkü benim yıldızım, ulaşılamayacak kadar uzakta ve karanlıklarda değil. Yeryüzünde benimle beraber yoluma ışık olan umuduma yol açan, yeri geldiğinde, sıcaklığı ile yüreğimi ısıtan, ben öldüğümde de diğer yıldızlar gibi kaymayacak biliyorum.
Benim için hep bir yerlerde parlamaya devam edecek. Işığı başka, bebeklere de yer verecek. Gülücüğü ile ısıtacak, yine soğuk kış günlerinde ellerimi bakışındaki sevecenlikle ısıtacak. Bana sarp kayalıkları hep güç verecek.
Yılma, oturma, harekete geç diye, biliyorum şimdi bütün çocuklar hislendi. Doğrusu bu inançla mütevazı olamayacağım. Benim yıldızım bir anne, bir abla, sığınılacak kuytu köşe ağlanacak omuz, sorulacak soru, alınacak cevaptır. Adı belgin, belli gerçekten dünyadaki yeri sanırım o yüzden vermiş. Babası ona bu ismi yaşasın o ismi ile dilediği gibi yine sevsin, sevilsin ama hep yanımda olsun. Dün de bu gün de, her zaman olduğu gibi...
Ayşe Akyüz
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Yorum yapmak ve siteye üye olmak isteyenler, Gmail hesabı ile siteye üye olabilir, Sitede yorum bölümünde, “yorumlama biçimi” yazan butondan “Google hesabı” yazanı seçerek yorumunuzu yazabilirsiniz.
Not: Yalnızca bu blogun üyesi yorum gönderebilir.