Kendimizle bile baş başa kalamıyoruz. Onun sözü, bunun düşündükleri ile yaşamın badana renkleri soluyor. Duvarları kalınlaştırmak bile yeterli olmuyor en kalın duvar sandığımız duvarlar bile ses geçiriyor, iç geçiriyor. Duvarlara insanların söylediği kırıcı ve çirkin sözler işlemiş, pis kokuyor.
Zaman zaman bunalıyor insan, iş yerinizde, evde, dışarıda sürekli aynı teraneleri okuyanları dinlemek, dünü ile bugünü arasında hiç fark olmayan gelişimini durdurmuş insanlarla sohbet etmek bile insana yük geliyor. Görünmez ve duyulmaz olmak istediğim anlardır bu anlar.
Elime bir fırça verseler ve hadi boya şu dünyayı kendi renklerine bulan deseler, maviye boyardım her yeri ve herkesi. Baktığım her yer ve her şey mavi olurdu. Tonları bile sadece mavi, yerden göğe kadar. Bir ben kalırdım bu tablonun dışında yaptığı eser ile gurur duyan bir ben.
Maviye uyur, maviye uyanırdım, mavi sabahlarda yudumlardım çayımı, sohbet de aramazdım. Mavi düşler kurmak için insanın yalnız olması gerek.
Melike Ayan
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Yorum yapmak ve siteye üye olmak isteyenler, Gmail hesabı ile siteye üye olabilir, Sitede yorum bölümünde, “yorumlama biçimi” yazan butondan “Google hesabı” yazanı seçerek yorumunuzu yazabilirsiniz.
Not: Yalnızca bu blogun üyesi yorum gönderebilir.