O gün son kez baktım, tutmaya kıyamadığım güzel ellerine. Onlar bana ait değildi artık. Aslında çok da acı duymuyordum, bu durumdan. Ayrılık henüz tam işlememişti yüreğime. Sanki onlar hep kalacaklardı benimle. Yine yanağıma dokunacak, yine ısıtacaktı içimi. Ya gözleri... Hani çoğu zaman karanlık gecelere yıldız, çoğu zamansa içine alıp, yok eden girdap. Kimi zaman keskin mızrap, kimi zaman sıcak yatak.
Ne söylense boştu artık. Sözün bittiği yerdi.
Belki de, başlangıçtı birçok şeye, onu sanki yeni kazanıyordum ve yeniliyordu yüreği bana duyduğu sevgiye. Her şeyi zamana bırakmıştık. Suçu neyse zamanın?
İnsanların tek kurtuluş yolu olmuştur yıllardır. Firardır tutsak olunmuş, sevgiden taşmak için. Bir yoldur belki de ruhun, soğutanı yakmak için.
Ayşe Akyüz
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Yorum yapmak ve siteye üye olmak isteyenler, Gmail hesabı ile siteye üye olabilir, Sitede yorum bölümünde, “yorumlama biçimi” yazan butondan “Google hesabı” yazanı seçerek yorumunuzu yazabilirsiniz.
Not: Yalnızca bu blogun üyesi yorum gönderebilir.