Arya söylüyordum rüyamda, sevdiklerim hep yanımda… Rüyamda öpüyordum seni defalarca, özlediğimi saklamadan ağlıyordum da bir yandan, gülümseyen gözlerinde kayboluyordum anne…
Zaman nasıl da akıp geçmiş ben kocaman bir kız olmuşum, ağlasam ayıp sayılır olmuş. Sussam, kimse bilmez içimdeki can kırıklarını ama susmayı seçtim anne… Öyle bir sustum ki, kimsenin yüreğime yaklaşmasına izin vermedim. Artık ben de alıştım, hani kimseye güvenme kızım incinirsin diyordun, sözünü tutamadım çok incindim anne… Sustum, pustum, pusuya düşürüldüm.
Rüyamda yanımdaydın tuttum seni, gidemezsin, gitmemelisin. Bu kaçıncı git-gellerle sarsılmam, bu kaçıncı yapayalnız gecelerimde tek melodiye tutunarak hıçkıra hıçkıra ağlamam. Bende kalan resimlerin resmini çizdim gözbebeklerime, gözbebeklerimdi resimdeki saklılarım. Bazen bakmaya bile kıyamadığım resimler…
Gözün gibi sakındığını kimse sakınmıyor, koşuyorum rüyamda insanlardan uzağa yalnızım ve yalnız kalmalıyım, yaralarımı kendim sarmalıyım, saramadıklarımı kara toprağın bağrına bırakmalıyım. Bir sen kal anne bende bir sen, bilsen kokunu nasıl özlediğimi, uyandırmazdın beni bu rüyadan…
Baharı yaşıyorum sanıyordum ne de çok aldanmışım kışmışım, kara kışlara gebeymişim hiç sezmemişim. Yalanmış sözler, yalanmış gülümseyen gözler, yalanmış elimi tutacak gibi görünenler… Ellerim bomboş, gözlerim boş bakıyor, düşlerimi de boşalttılar anne! İşte bu yüzden, sırf bu yüzden sebepli sebepsiz gördüğüm rüyaları hayra yoruyorum.
Lütfen sessizlik… Ben artık uyuyorum, gürültü yaparak uyandırmayın!
Paraf
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Yorum yapmak ve siteye üye olmak isteyenler, Gmail hesabı ile siteye üye olabilir, Sitede yorum bölümünde, “yorumlama biçimi” yazan butondan “Google hesabı” yazanı seçerek yorumunuzu yazabilirsiniz.
Not: Yalnızca bu blogun üyesi yorum gönderebilir.