Mehmet Etrafoğulları Efsanesi

Yeni bir günün bohçasından çıkan çeyizliktin el sürmeye kıyamadığım, bakıp bakıp tekrar bohçaladığım.
El değsin istemedim, korumaktı amacım, dil değsin istemedim, kırılmana tahammül edemezdim. Sana göz de değsin istemedim, bakmaya doyamadığımdın.

Bir merakla başladı her şey, ya cevap vermeseydim neler değişirdi... "Yaran yaramdır" dediğin her an nasıl yaralanıyorum bir bilsen, doksan dokuzuncu yaramın üzerine yüzüncü yaram oldun. Yaramsın diyorum çünkü seni içimde sızıntı yapan en tenha hallerimde düşünüp üzülüyorum.

Küçükken geçirdiğin havale sonucunda yaşamının sonrasının bu kadar etkilenmiş olması beni lime lime ediyor. Doğuştan gelene üzülmüyorum çünkü Hak öyle yaratmış diye razı oluyor insan ama sonradan oluşanlar görürken görmez olmak gibi, koklarken birden mahrum kalmak gibi, tadarken ansızın elinden alınması gibi oysa daha fazla tatmalıydın.

İnsanlar bir yetisini kaybedince diğer yetilerinde bariz bir fark olur. Mesela gözleri görmeyen birinin burnunun çok keskin koku aldığı ve kulağının en ufak tıkırtıya bile duyarlı olduğu bilinir. Senin sahip olduğun bu durum ise yüreğindeki sevgi kanallarının fazla çalışmasına sebep olmuş. İçindeki bu sevgi kanalları ile bulutlar bile farklı süzülüyor senin üzerinden, kuşlar sana farklı bakıyor, çiçekler bile sana farklı açıyor.

Seni tanıdığım için öylesine mutluyum ki, içimdeki sevgi damarlarıma yol oluyorsun. Efsanemsin biliyorsun, yaşamınla ve paylaştıklarınla emin adımlar atıyorsun, dost çemberi ile etrafını sarıp sarmalıyorsun. Arada ayağın yalpalar da düşecek gibi olursan sakın korkma arkanda ben varım.

Arkataşın Paraf